Dziewczyna i maszyna

Dziewczyna i maszyna to eksploracja relacji między kobiecością a technologią, osadzona w kontekście cyberfeminizmu, futurystycznych wizji oraz dialogu z tradycją literacką. Poprzez syntezę kobiecych sylwetek i mechanicznych struktur, tworzę własną opowieść o wyzwoleniu, kontroli i ewolucji człowieka w erze technologicznej transformacji. W cyklu odnoszę się do wybranych zagadnień występujących w sztuce nowoczesnej, m.in. w twórczości artystów awangardowych lat 20. XX wieku oraz futurystycznej poezji. Interesuje mnie fenomen dzisiejszych zaawansowanych technologii, które w coraz większym stopniu wpływają na nasze codzienne życie. Donna Haraway, prekursorka cyberfeminizmu, w eseju Manifest cyborga z 1985 roku twierdziła, że przed technologią nie możemy ani uciec, ani wpaść w bezkrytyczną euforię, raczej z optymizmem, radością i kreatywnością powinniśmy Meduzie spojrzeć w twarz i wymyślić całkowicie nowe sposoby współżycia z monstrum, którym staliśmy się my sami. Moje obrazy materializują metaforę cyborga Haraway przedstawiając kobiece sylwetki splątane z mechanicznymi elementami, przypominającymi przemysłowe maszyny. Przy użyciu malarskich technik przepracowuję własne lęki związane z ewolucją stworzonych przez człowieka bytów.

W przeciwieństwie do gładkich, niewidzialnych technologii krytykowanych w dyskursie AI, machineria przedstawiona na obrazach odwołuje się do estetyki industrialnej XX wieku, podkreślając materialność i cielesną interakcję. Bohaterki obrazów, choć pozornie bezbronne, marzą o przejęciu siły mechanicznych struktur i symbiozie z technologią. Mechaniczne elementy „wrastające” w kobiece sylwetki przypominają protezy, które nie uzupełniają braków, ale dodają mocy – jak współczesne odpowiedniki mitologicznych atrybutów bogiń. Przedstawiam wizję świata, w którym sztuczna inteligencja nie replikuje starych hierarchii, lecz staje się narzędziem budowania zupełnie nowych mitologii, gdzie maszyny śnią o matriarchatach, a kobiece ciała przekształcają technologię w przedłużenie swojej mocy. Stawiam pytanie: co stanie się z ludzkością, jeśli zastąpimy fizyczne ciało wirtualną formą?

Realizacja malarska składa się z zestawu olejno-akrylowych obrazów o zróżnicowanych wymiarach. By zobrazować skomplikowany i wielotorowy sposób działania najnowocześniejszych technologii, tworzę wieloelementowe kompozycje „uciekające” z pojedynczych płócien. Odchodząc od iluzyjnego sposobu przedstawiania konkretnych urządzeń w stronę obrazowania złożonych procesów zachodzących w skomplikowanym mechanicznym układzie, maluję geometryzujące formy. Obrazy stają się wyrazem próby uchwycenia czy zarejestrowania pewnych ogólnych formalnych i funkcjonalnych cech mechanizmu. Moją intencją jest „wciągnięcie” widza do gry, którą jest śledzenie kolejnych fragmentów rozrastającej się struktury, tworzonej przez łączenie, rozłączanie oraz odnajdywanie nowych możliwości połączeń. Ten zabieg, to nie tylko eksperymentalna zabawa formą, ale również własna metafora współczesnej rzeczywistości, w której technologia nie mieści się już w żadnych ramach.

Wybrane wywiady i artykuły:

• METAL Magazine
• Contemporary Lynx
• A WOMEN’S THING
• The Forumist
• Postfotografia.pl
• Der Greif
• KoozArch
• NEO2 magazine
• SWARM MAG